کد مطلب:33661 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132

یكی از دلایل این كه عارفان در باب مرگ سخن می گفتند، همین بود. «عجز» از داروهای موثر برای فرو خوابانیدن سركشی های انسان است.

[صفحه 234]

این آفت بسیار خطر خیزی است كه به انسان گفته شود تو بر همه چیز پیروزی و در برابر هیچ امری عاجز نیستی. مولوی می گوید:

خرم آن كین عجز و حیرت قوت اوست
در دو عالم خفته اندر ظل دوست

هم در آخر هم در آخر عجز دید
مرده شد دین عجایز را گزید

چون زلیخا یوسفی بر وی بتافت
از عجوزی در جوانی راه یافت

(مثنوی، دفتر ششم، ابیات 4829 -4827)

كسانی هستند كه از عجز و حیرت تغذیه می كنند. این غذا، بهترین دارو برای سركشی های نفس است. مرگ نیز حادثه ای است كه همه ی آدمیان در برابر آن عاجزند و در برابر آن راهی به جز تسلیم شدن ندارند. در قرآن هست كه:

كل نفس ذائقه الموت (آل عمران، 185)

یك معنای ساده ی این آیه همان معنای خبری آن است كه:

همه می میرند و فقط خداوند است كه حی و قیوم می باشد.

اما معنای مهمتر این آیه آن است كه:

همه ذلیل اند و هیچ كس نمی تواند بر مرگ پیروز شود.

لذا هر كس كه بر این آستانه می رسد، باید سر را بر زمین مذلت بساید و تمام ادعاهای پیشین خود را ترك بگوید.

صفحه 234.